Dalrymple schrijft:
De Britse krant de Guardian, ongeveer vergelijkbaar met de Volkskrant, heeft een website voor mensen die een partner zoeken. Die mensen krijgen de gelegenheid zichzelf te beschrijven om zich voor anderen aantrekkelijk te maken. Hoewel zo’n beschrijving niet helemaal waar hoeft te zijn – zo zegt iedereen een goed gevoel voor humor te hebben – geven deze zelfportretjes ons toch enig inzicht in wat mensen denken dat anderen aantrekkelijk vinden.
Onlangs las ik zo’n zelfportretje van een vrouw van 30 die als nom d’internet had gekozen voor ‘curlygirl24’. Laat ik hieraan toevoegen dat de Guardian voornamelijk wordt gelezen door mensen die tot de 5 procent hoogstopgeleiden van de bevolking horen. Inderdaad hebben alle gebruikers van de datingwebsite een beroep in de artistieke, intellectuele of wetenschappelijke sfeer, althans dat beweren ze.
Dit had curlygirl24 over zichzelf te melden, en bedenk dat ze hier probeert aantrekkelijk te zijn voor anderen: ‘Ze zeggen wel over mij dat ik een paradox ben: ik heb de emotionele vaagheid die je als meisje nu eenmaal hebt, naast het vermogen om heel veel te drinken zonder om te vallen en daarbij mijn vrienden en willekeurige onbekenden in de zeik te nemen.’
Anders gezegd: ze veronderstelt dat een man zich tot haar aangetrokken zal voelen door haar vermogen of bereidheid om wildvreemde mensen grof te bejegenen. Dat is toch een interessant commentaar op de cultuur waarin zij denkt te leven. In dezelfde beschrijving van zichzelf zegt ze dat ze financieel journalist is, toch geen betrekking voor iemand zonder opleiding. Curlygirl24 behoort dus tot de intellectuele elite. Wat voor cultuur kun je verwachten van een elite die bewust prat gaat op het in dronken toestand beledigen van onbekenden?
